Dag 13: Jasper - Saskatchewan River Crossing

Vandaag was het weer een beetje grauw en miezerig. Jammer, want de uitzichten op de Icefields Parkway zijn toch het mooist als de lucht blauw is en je alle bergtoppen kan zien, maar wat we vandaag gezien hebben was ondanks de grauwe lucht toch wel erg mooi. Een klein halfuurtje buiten Jasper kwam de eerste 'attractie': de Athabasca Falls, niet de grootste maar wel de krachtigste waterval van de Canadese Rockies. Mooi om even te kijken.

Een eindje verderop kwam de tweede waterval, de Sunwapta Falls. Blijkbaar minder populair, althans, de bussenvol met Aziatische toeristen stoppen hier niet.

Des te meer bussen staan er bij de volgende stop: het Icefield Center. Het Columbia Icefield, dat tussen de bergen ligt, is de grootste ijskap ter wereld buiten de noord- en zuidpool, en hij heeft een aantal gletsjers als uitlopers. Eén daarvan, de Athabasca-gletsjer, kan je bezoeken met een special SnowCoach en dat hebben wij vanochtend gedaan. De rit erheen is al spectaculair: je gaat eerst met een gewone touringcar een paar honderd meter naar het wisselpunt, waar de SnowCoach staat te wachten. Er rijden 23 van die dingen (ieder kwartier vertrekt er een) en die zijn allemaal speciaal gemaakt om op de gletsjer te rijden. Ze kosten dan ook 1,2 miljoen dollar per stuk.

De coach reed de gletsjer op via een soort pad, ook weer een paar honderd meter, waar je de bus uit mag en rond mag lopen op de gletsjer. Degenen die mij kennen weten dat 'takkenhekel' nog een understatement is ten aanzien van mijn gevoelens jegens ijs, sneeuw en de bijbehorende gladheid, maar dit was toch wel een unieke ervaring. De gletsjer is een kilometer breed en zes kilometer lang (en hij wordt elk jaar zo'n tien meter korter) en het is heel indrukwekkend om daar op te staan. Op eigen houtje mag je de gletsjer trouwens absoluut niet betreden, er kunnen gevaarlijke gleuven in zitten en als je daarin valt, kun je tussen zes plankjes naar huis.

We hadden ongeveer een halfuurtje op de gletsjer, maar dat was lang zat, want hoewel de temperatuur op zichzelf niet overdreven laag was (een graad of tien) maakte de wind het wel érg koud. We waren dan ook blij met de combinatie vest-winddicht jack. En als je dan ziet dat mensen doodleuk op slippertjes en ballerina's uit die bus komen zetten... hartstikke gek!


Een paar kilometer verderop ligt de Wilcox Pass en daar hebben we een mooie wandeling naar boven gemaakt. Nadat we 'm hadden gevonden, althans, want we waren eerst de verkeerde kant op gereden, maar daardoor hebben we wel een aantal Bighorn Sheep mét jonkies gezien.

De afstand die we hebben gewandeld voordat we zijn omgedraaid schatten we in op ongeeer drie kilometer, maar omdat je op 2000 meter hoogte zit en het pad behoorlijk steeg was het best een flinke inspanning. Maar de uitzichten waren wel erg mooi.

Terug naar de auto voor het laatste stuk van vandaag, naar ons motel aan de Saskatchewan River Crossing. Het is erg basic, maar wel schoon en netjes. Weer geen wifi, dus wederom een wat verlaat verslagje (je zou bijna denken dat we in een derdewereldland op reis zijn!).