Dag 9: Nanaimo-Whistler

De wekker ging vanochtend al vroeg, want we hadden een veerboot te halen naar het vasteland.Na een rustige overtocht reden we rond half elf de boot af, om te beginnen aan de tocht naa Whistler, die ook wel de Sea-To-Sky-Highway wordt genoemd. Het was werkelijk een prachtige rit, met om iedere bocht weer een ander mooi uitzicht. Onze eerste (sanitaire) stop was bij Porteau Cove, een baai net voorbij Vancouver. In het toiletgebouw hoorden we opeens een enorm getoeter, dus ik dacht: snel naar buiten, volgens mij rijdt er een vrachtwagen van de weg af. Wat bleek? Het was de Rocky Mountaineer, een trein die in twee dagen van Vancouver naar de Rockies rijdt. De volgende stop waren de Shannon Falls, een prachtige waterval.

En daarna kwam er alweer zo'n mooie waterval: de Brandywine Falls. De zon scheen hier mooi op, zodat er een regenboog te zien was in de mist.

Weer hoorden we getoeter en ja hoor... weer de Rocky Mountaineer!! We renden snel naar de spoorwegovergang om m'n goed te kunnen zien. Wat moet dat geweldig zijn om met die trein door dat landschap te rijden. We hebben ter plekke besloten dat die treinrit nog op ons 'to-do-lijstje' komt te staan. De trein reed langzaam, en de machinist riep nog voor de gein uit het raampje: "Is this the way to Whistler?" Gelukkig wel, want anders zouden wij ook verkeerd zitten!

Rond half twee arriveerden we in Whistler en zijn we in ons hotel, de Whistler Village Inn & Suites, gaan inchecken. Snel de auto in de (betaalde) ondergrondse parkeergarage gezet en op naar de skiliften, want we wilden graag de Peak-2-Peak kabelbaan nemen, de grootste kabelbaan ter wereld die van de ene bergtop naar de andere gaat. Daarvoor moesten we eerst de gondellift naar de top van Whistler Mountain nemen, waar nog aardig wat sneeuw lag.

We hadden prachtige uitzichten op het dorp beneden en op de omringende bergen. Vervolgens stapten we over op de Peak-2-Peak, de ons in elf minuten (en op een hoogte van ruim 400 meter) naar Blackcomb Mountain bracht.

Daar waren gewoon nog mensen aan het skiën en snowboarden, ze kwamen zo in hun hemdje van de berg afgeroetsjt! Om weer beneden te komen moesten we twee stoeltjesliften nemen.

De tweede was al bijna beneden toen ik iets over het gras zag banjeren. Een beer!

Snel een paar foto's gemaakt. Hij leek zich totaal niet te bekommeren om het feit dat er boven hem mensen bungelden. Eenmaal beneden zijn we terug richting ons hotel gelopen en toen viel eigenlijk pas op hoe 'Disney-achtig' dat hele dorp is. Ik weet niet hoe het er vóór 2010 uitzag, maar wij hadden het idee dat letterlijk alles voor de Olympische Spelen uit de grond is gestampt.

We hebben snel onze was bij elkaar geraapt, want het was zo onderhand eens tijd om een wasserette te gaan zoeken. Voordat we daarheen reden zijn we nog naar de Callaghan Valley Road gereden, de weg naar het Olympisch Park waar onder meer de bobsleebaan en de springschans liggen. We hadden gehoord dat daar vaak beren te zien zijn en we werden niet teleurgesteld. Onderweg zag ik er al één langs de highway, maar daar konden we natuurlijk niet zomaar stoppen. Op de Callaghan Valley Road kregen we al vrij snel een beer in het oog. Meerdere mensen stonden naar hem te kijken, maar hij negeerde ons echt compleet. Hij was een beetje aan het grazen.

Een stukje verderop zat nog een beer, een iets jonger exemplaar. Die ging op een gegeven moment lekker op z'n gemakje zitten (het enige wat nog aan het plaatje ontbrak was een andere beer en een paar broodjes) en zelfs liggen.

Ik weet niet of het wel helemaal gezond is dat zo'n beer totaal niet bang is van mensen, maar we hebben er wel leuke plaatjes van kunnen schieten. Daarna dan toch echt de was maar gaan doen, en terug in het dorp op zoek naar iets te eten. Dat vonden we bij de Amsterdam Pub (hoe fout het ook klinkt en, tja, eigenlijk ook wel is, de penne met kip en zongedroogde tomaatjes was hemels) en tot slot hebben we nog dankbaar gebruik gemaakt van de sauna en het bubbelbad. Even relaxen en de batterij opladen voor de lange rit van morgen!